Ang aking oras sa 'lalaki 911': Ang Yellowstone na lobo ay ligtas mula sa mga tao, ngunit hindi mula sa kalikasan

Taun-taon ay nakaupo akong mag-isa kasama ang isang lobo. Ang lobo ay hindi sumasang-ayon dito, dahil nahuli ko ito bilang bahagi ng isang programa ng pananaliksik sa mga lobo sa Yellowstone National Park. Ang lobo ay pinatahimik, ngunit kami ay nakaupo pa rin nang magkasama, mag-isa, na nakatingin sa magandang parke.

Pinahahalagahan ko ang mga sandaling ito. Ang tahimik na kagandahan sa paligid at ang presensya ng lobo; halos parang kinakausap ako ng lobo. Ang isang pagtingin sa mga mata ng lobo ay magpapaisip sa iyo ng malalim tungkol sa buhay. Ang walang humpay, nakakalunod na ingay ng sangkatauhan ay pinapatay. Pilit kong intindihin kung ano kaya ang buhay na ito. Isang beses, nang ang iba ay sumasakay sa helicopter upang lumipad, iniwan akong mag-isa kasama ang isang lobo, sinabi ko: 'Kung hindi ka bumalik, okay lang. Iwan mo ako dito magpakailanman kasama ng lobo.'

Ako ay tinanggap upang ibalik ang mga lobo sa Yellowstone noong 1994, pagkatapos na sila ay mapuksa noong unang bahagi ng ika-20 siglo. I am still at it, although naka-recover na sila, at mostly pinag-aaralan ko na sila ngayon. Sa paggawa nito, nakahuli ako ng napakaraming lobo na hindi ko matandaan kung nakaupo ako nang mag-isa kasama ang lobo 911. Para sa mga layunin ng kwentong ito ay sasabihin kong ginawa ko. Hindi ko rin matandaan kung ano ang sinabi sa akin ng mga mata na iyon, ngunit naaalala ko ang nangyari pagkatapos. Ito ang kanyang kuwento, malamang na hindi katulad ng maraming mga lobo.

Sa isang aspeto, maswerte ang lalaking 911 (sila ay binibilang nang sunud-sunod habang nahuhuli natin sila dito at sa buong Wyoming). Ang mga lobo ay labis na inuusig sa karamihan ng mga lugar kung saan sila nakatira, at ang 911 ay isinilang sa Yellowstone, kung saan siya ay protektado. Pinoprotektahan mula sa mga tao, ngunit hindi kinakailangan mula sa buhay. Ngunit aalamin ko iyon nang kaunti.

Ipinanganak siya noong Abril 2010 sa Blacktail pack kasama ang limang iba pang tuta. Kung ito ay karaniwang magkalat, ilan sa mga tuta na ito ay mamamatay sa unang tag-init. Ginawa ito ng 911, gayunpaman, at mabilis na nag-mature, tulad ng ginagawa ng karamihan sa mga lobo. Kapag lumaki na, karamihan sa mga lalaking lobo ay umalis sa kanilang pack. Kapag nag-iiba. 911 ang natitira bilang isang taon.

namumuo ng dugo sintomas ni johnson at johnson

Mapanganib ang pag-alis dahil ang nagkakalat na mga lobo ay namamatay sa mas mataas na rate kaysa sa iba, ngunit ang kabayaran ay maaaring sulit - paghahanap ng mapapangasawa, pagsisimula ng isang pakete, pag-aanak ng mga tuta. Natagpuan niya ang isang babae at nabuo ang isang pares; tumulong siyang magsimula ng bagong pack na tinatawag na Junction Butte pack. Karaniwan naming pinangalanan ang mga pack pagkatapos ng isang heyograpikong tampok sa loob ng kanilang teritoryo.

Pagkatapos ng ilang pabalik-balik (bumalik siya sa kanyang natal pack para sa hindi kilalang dahilan), pinangunahan niya ang kanyang pack sa loob ng ilang taon, isang mahusay na tumakbo ayon sa mga pamantayan ng lobo. Karamihan sa mga lobo ay namamatay sa edad na 5 o 6 sa Yellowstone, sa labas ng mga parke kahit na mas maaga, kaya karaniwan ang dalawa hanggang tatlong taon na nangunguna. Ang mga tao ay nagulat sa kung gaano kaikli ang buhay ng mga lobo, ngunit sila ay umunlad sa ganitong paraan at nabayaran sa pamamagitan ng pagkakaroon ng maraming mga supling.

Sa lahat ng hitsura, si 911 ay isang malakas na pinuno. Gayunpaman, hindi siya nanguna nang mag-isa. Ang kanyang asawa, ang babaeng 970, ay nanguna sa kanya, at malamang na ipinagpaliban niya ito, gaya ng ginagawa ng karamihan sa mga lalaking lobo. Iminumungkahi ng pananaliksik na ang mga babae sa huli ay nagpapatakbo ng palabas, kahit na ang kahinahunan ng pag-uugali ng lobo ay nagpapahirap na malaman nang sigurado.

Noong unang taon, ang 911 ay nag-breed na may 970, ngunit dalawang iba pang mga lalaki ang nag-breed din sa kanya, isang bihirang kaganapan dahil karamihan sa mga lobo ay monogamous. Dalawa pang babae ang nagbunga ng mga tuta, at lahat sila ay nagkaroon ng 12 tuta; walo sa kanila ang nakaligtas. Ito ay isang bumper crop ng mga tuta. Karaniwan, tatlo o apat na tuta bawat pack ang nabubuhay sa isang babaeng dumarami, ngunit sa tatlong biik, mas maraming tuta ang nakagawa nito. Mahirap malaman kung ang alinman sa mga nabubuhay na tuta na ito ay 911, ngunit ang ilan ay malamang.

Sa susunod na taon wala siyang nabubuhay na mga tuta. Tatlong babae ang may mga tuta sa pack - muli na bihira para sa mga lobo - at ang kanyang asawa, 970, ay nag-iisang nakakulong palayo sa iba pang mga babae. Namatay siya, at lahat ng kanilang mga tuta ay namatay din. Ito ay simula pa lamang ng kanyang mga problema.

Noong Abril 2016, noong 6 na si 911, nagsimula siyang magmukhang masama. Pumayat siya at nagsimulang malata. Hindi siya palaging kasama ng pack, at ang kanyang balahibo ay mukhang madulas. Lumala ang kanyang kalagayan noong tag-araw.

Noong Setyembre, siya ay nasa kahila-hilakbot na anyo. Muli siyang nahiwalay mula sa kanyang pack, nakakita siya ng isang cow elk sa Lamar River na hinabol na ng isa pang wolf pack. Ang Elk ay nasa kanilang pinakamahusay na hugis ng taon sa Setyembre at mahirap patayin, kadalasang nangangailangan ng apat o higit pang mga lobo. Karaniwan kapag inaatake, tumatakbo sila sa tubig; maaari nitong tanggihan ang mga lobo.

Kung bakit nagpasya ang 911 na salakayin ang elk na ito, nang mag-isa, ay hindi alam. Siya ay walang hugis na gawin ito, lalo na noon, ngunit gaano man tayo mag-aral ng mga hayop, ang kanilang pag-iisip ay magiging isang misteryo magpakailanman. Dahil sa mga puwersang umusbong sa loob ng maraming taon, ang alam lang niya ay pasulong — patuloy na lumaban. Mabuhay.

Masakit, pinuntahan niya ang elk sa tubig. Basang-basa, inatake siya, hinawakan sa kanyang likuran, leeg. Itinapon niya siya. Isang maliit na kumpol ng mga bisita sa parke ang nagtipon, at kalaunan ay pinanood ko sa pelikula ang nangyari. Gulat na gulat ang mga tao, may mga umiiyak. Anim na beses siyang umatake, nagpapahinga sa pagitan ng lunges, bumubuhos ang tubig sa kanya at sa elk. Sa wakas, napahawak siya sa kanyang leeg.

Isang tagamasid, isang beterano ng libu-libong oras ng pagmamasid ng lobo, ang nagsabi na ang pag-atake ng 911 sa elk ay ang pinakamatapang at kabayanihang bagay na nasaksihan niya.

Pagkatapos ay nangyari ang hindi maiisip. Isang karibal na grupo ang pumasok — walong lobo. Nakita nila ang pagkain, at nakita nilang isang lobo lamang ang nagtanggol dito. Paikot-ikot, tinatasa ang sitwasyon, pasulput-sulpot na pagpapakain sa elk na pinatay ng 911, kinuha ng walong lobo ang elk at maingat na pinanood ang may sakit na lalaki. Pagkatapos ay sinira siya ng tatlo - ang isa ay isang batang lalaki at ang isa sa iba ay ang pangunahing babae. Tapos dalawa pang sumali. Siya ay malinaw na outnumbered. Sabay nilang binuhat siya sa hangin na nag-uunat sa kanya sa isang dulong hatak.

Walang nabubuhay sa pamamagitan nito. Animnapu't anim na minuto pagkatapos patayin ang elk nang mag-isa, namatay si 911. Kinaladkad siya ng mga karibal, kinain ang elk at umalis. Walang pagtingin sa likod, walang pagsisisi. Nakapatay sila ng isang katunggali at nakakuha ng pagkain.

Gaya ng lagi naming ginagawa, nag-hike kami para magpa-necropsy sa kanya. Nabawasan siya ng 35 pounds mula nang mahuli namin siya. Ang kanyang kalagayan ay nagpapahiwatig na siya ay nagugutom. Nadulas ang kwelyo ng radyo niya sa kanyang ulo. Marami siyang sugat, luma at bago.

At gaya ng karaniwan naming ginagawa, ipinadala namin ang kanyang bungo sa isang taxidermist dahil ang parke ay may koleksyon ng bungo ng lobo. Tapos tumawag yung taxidermist namin. Ano ito? Naputol ang panga ni 911 sa dalawa, at ilang buwan na itong ganyan. Maaari mong makita na ang buto ay sinubukang ayusin ang sarili nito, ang mga buto sa paligid ng putol ay nagmukhang namamaga. Ang sakit sa buong tag-araw ay dapat na kakila-kilabot.

So anong nangyari?

Inakala namin na si 911 ay sinipa ng isang elk o bison noong Abril, nanghuhuli para sa kanyang pack, at ang sipa na ito ay nabali ang kanyang panga. Ang pagsipa ay karaniwan; madalas natin itong nakikita, ngunit kadalasan ay bumabalik ang lobo. Nang bumalik ang bungo niya sa park at hinawakan ko ito sa kamay, napailing ako, dinaig ng emosyon. Ano kaya ang pakiramdam na mamuhay ng ganito? Anong klaseng sakit ang naramdaman niya? Paano siya nagpatuloy sa loob ng apat na buwan?

Kaya bawat taon naghihintay ako, maghintay para sa oras na iyon ay maupo akong mag-isa kasama ang isang lobo.

Mga mata. Ano kaya ang sasabihin ng 911 kung tiningnan ko sila noong huling araw niya? Hindi natin malalaman ang isang bagay na tulad nito. Isa na namang buhay ang hindi napapansin. Ito ay lahat ng kalikasan, karamihan ay hindi napapansin ng mga tao. Sa isang paraan, ito ay nakapagpapasigla. Magpatuloy lang, magpatuloy sa mga bagay-bagay, magsumikap, magsumikap, at kung ang buhay ay hindi magiging maayos, maaari itong maging mas malala nang walang sinuman ang nagbibigay pansin. Walang sinuman sa dulo ang magbibigay sa iyo ng aliw.

Para sa amin, bihira itong masama. Mayroon akong mga bagay na medyo maganda.

Tumingin ako sa maraming mga mata ng lobo at sa tingin ko alam ko ang ilan sa kanilang mga kuwento. Dapat mong isipin ang tungkol sa kanila sa labas - hindi napapansin ng lahat.

ang pagtingin sa mga screen ay nakakaapekto sa paningin

Si Douglas W. Smith ay senior wildlife biologist sa Yellowstone National Park.

Pinatay ng isang mangangaso ang isang maalamat na lobo ng Yellowstone. Pagkalipas ng mga taon, namatay ang kanyang anak sa parehong paraan.

Ipinapanumbalik ng korte ang mga pederal na proteksyon para sa Yellowstone-area grizzly bears

Ang pagputok ng Yellowstone geyser ay nagtatapon ng mga dekada ng basura ng tao, ilang 'makasaysayan'